“Wanneer begon dat eigenlijk, dat feminisme van jou?” De eerste keer dat ik die vraag hoorde, moest ik echt even graven. Was het mijn werkende moeder, die het voorbeeld gaf dat je als vrouw voor inkomen zorgt? Was het de lagere school, waar ik in de pauze wilde paaltjesvoetballen (met de jongens) in plaats van met de peuters spelen (met de meisjes)? Was het de middelbare school, waar het een revolutie was dat ik met een vriendinnengroep (meisjes!!!) de DJ-wedstrijd won? Was het de universiteit, waar ik bij het vrouwennetwerk werkte? Was het mijn werk, waar ik veel te lang ‘meisje’ genoemd bleef worden, ondanks het haar op mijn tanden? Was het mijn tijd in de gemeenteraad, waarin mij regelmatig gevraagd werd of ik de notulist was? Afijn, het is een rode draad in mijn leven, zoals je ziet.
En daarom: het Feministerie! Mijn missie is om vrouwen te helpen om met plezier en succes hun kwaliteiten te kunnen inzetten in de wereld. Want dat is nog lang niet altijd als vanzelfsprekend mogelijk.
De spelregels op de arbeidsmarkt zijn over het algemeen masculien. Geen emoties tonen, zorg dat je zichtbaar bent, speel het politieke spel… Logisch, de regels zijn bedacht door en voor mannen. Vrouwen zijn relatieve nieuwkomers. Zie de arbeidsmarkt is als een stad waarin de wegen zijn aangelegd door en voor automobilisten, en waar je met een klein groepje fietsers je weg moet vinden. Kan dat überhaupt? Zijn er mogelijkheden? En hoe reageren de automobilisten die ineens plaats moeten maken? Ben je welkom? Word je geacht je aan te passen? Ik zeg: helm op en gaan!